Nu Soekot weer voorbij is, zit ik weer te dagboekenieren. De eerste dagen Soekot waren we in Maastricht waar een kleine tachtig orthodox-Joodse gasten Soekot aanwezig waren. Ze kwamen uit België, Londen, Manchester, New York, Duitsland en Zwitserland. Een aantal van hen woonden in een flat waar een mogelijkheid bestond om een eigen Soeka te bouwen, anderen wilden gewoon naar een hotel om het extra koken te besparen of om zomaar weg te zijn. Dit geheel stond onder Rabbinaal Toezicht van mijn persoontje. De laatste dagen waren we in Londen bij onze kinderen. Die moeten we ook af en toe kunnen zien.
Wat gisteren, Simchat Thora – Vreugde der Wet, vrolijk al dansend met de Thora-rollen had moeten eindigen, werd een verdrietig en zenuwachtig gebeuren: de catastrofe in Israël vernamen we via de beveiligers. De beveiliging moest namelijk vanuit Overheidswege opgevoerd worden en dus kregen we via de beveiligers te horen wat er gaande was. Dat het dansen met de Thora-rollen een ander dansen werd dan voorgenomen, moge duidelijk zijn. Na afloop van Simchat Thora ben ik meteen op mijn e-mail gaan kijken. Vele, vele bemoedigende e-mails, sms-berichten whatsapps en (niet-Joodse) mensen die geprobeerd hadden om me te bereiken. Zelfs een WhatsApp vanuit de top van de nationale beveiliging en een bijzonder sensitief en steunend telefoontje van onze Minister van Sociale Zaken Karien van Gennip. Voelend hoe fijn zo’n steunend teken van belangstelling kan zijn, ben ik zelf ook meteen in de telefoon geklommen om naar ouders van wie de kinderen in Israël studeren of woonachtig zijn te bellen. Ik hoor zorg over de situatie in Israël, maar ook vrees voor wat dit in Nederland gaat betekenen. Als ik het Free Palestine al regelmatig te horen kreeg, jarenlang, gewoon als ik mijn dagelijkse wandeling maakte, dan vraag ik me af of het nu bij naroepen zal blijven.
Helaas heb ik het bange vermoeden dat de steun die nu aan Israël en aan de Joodse Gemeenschap in Nederland wordt uitgesproken, binnen de kortst mogelijke tijd zal omslaan naar begrip voor de Hamas-moordenaars of, zoals de PKN ze nu al betitelt op haar website: de “militante strijders.” De PKN-oproep tot gebed in alle aan de PKN aangesloten kerken, getuigt helaas door de regels heen van een ijzige neutrale opstelling.
Hoe anders was het schrijven vanuit de Katholieke Raad voor het Jodendom. Een keiharde veroordeling van de ‘niets ontziende terreur van Hamas’ en bemoedigende woorden naar de Nederlands Joodse gemeenschap.
Omdat ik pas vanavond weer thuis ben, kon ik gisteravond de grote solidariteitsbijeenkomst niet bijwonen en ook de speciale sjoeldienst georganiseerd door de Joodse Gemeente Amsterdam zal ik niet kunnen bijwonen. Ik voel me schuldig dat ik nu niet in Nederland ben tussen mijn mensen, maar het is zoals het is. Gelukkig hoorde ik dat de solidariteitsbijeenkomst bijzonder succesvol was verlopen en dat onze minister van Justitie en Veiligheid, Dilan Yeşilgöz-Zegerius, haar onverbloemde steun aan Israël en aan de Nederlandse Joodse Gemeenschap heeft toegezegd. Ik had niet anders verwacht, maar het is goed dat ze het ook heeft uitgesproken ten overstaan van de Nederlandse samenleving. Fijn dat Amsterdam de Israëlische vlag heeft uitgehangen en jammer dat een aantal steden heeft gemeend om dit niet te doen.
Het gaan drukke dagen worden. Dinsdagochtend om 9 uur een podcast opname bij mij thuis voor www.cvandaag.nl en om 11:00 uur staat de taxi voor de deur om mij naar Schiphol te brengen om vanaf Schiphol naar Zagreb te vliegen. Zagreb, hoor ik u denken. Ja, Zagreb. Twee dagen met de EJA, Jewish Association. Onderwerp: antisemitisme. Waarom in Zagreb? Antwoord volgt, als ik het niet vergeet, in mijn volgende dagboek.
Mijn column is klaar en het is inmiddels 9 oktober 3 uur in de ochtend. Dadelijk dus de hele dag rijden, maar dat gaat lukken. Als ik doorslaap, en daar ziet het naar uit, ben ik om 8:30 uur wakker. Vijf en een half uur diepe slaap is voor mij voldoende. Dan nog een uiltje knappen op de boot en de rit van Londen naar Amersfoort via Duinkerken of Calais, zal een peulenschilletje zijn.
Ik ga nu dus naar bed en wat Israël betreft kan ik niets meer doen dan geld aanreiken en dawenen voor echte sjalom, ook voor de gewone inwoners van Gaza. Ik weet zeker dat de gewone man-in-the-Gaza-street ook vrede wil en geen enkele behoefte heeft aan oorlog. Maar gezien de gewone inwoners niets te vertellen hebbe en alles draait om de militaire Hamas strijders…
Het wachten is nu op de VN-resolutie waarin Israël wordt veroordeeld wegens… Wegens wat weet de VN waarschijnlijk nog niet, maar de anti-Israël resolutie zal er komen!
Gedurende de coronatijd begon Opperrabbijn Jacobs met zijn dagboek op verzoek van het
Joods Cultureel Kwartier.
NIW publiceert nu deze bijzondere stukken op haar website www.niw.nl .
